Özet
SÜLEYMÂN TÂLİB’İN ZEYL-İ SİYER-İ VEYSÎ’Sİ
Veysî’nin “Siyer-i Veysî” ismiyle de anılan “Dürretü’t-Tâc fî Sîreti Sâhibi’l-Mi’râc” adlı eseri Türk edebiyatında telif siyer türünün ilk örneğidir. Müellifin ölümü üzerine yarım kalan esere 10 kadar zeyl yazılmıştır. Bu zeyillerden biri de hakkında fazla bilgi bulunmayan Koçhisârîzâde Süleymân Tâlib tarafından yazılmıştır. Eserin tek yazma nüshası Berlin Devlet Kütüphanesinde bulunmaktadır. 1206/1792 yılında tamamlandığı anlaşılan eser Nâbî’nin ilk zeyline zeyl olarak yazılmıştır. Benî Kaynukâ Gazvesi ile başlayan eser Yemâme hâkimi Hevze bin Alî’ye gönderilen İslâmiyet’e davet mektubuyla son bulmaktadır. Zeyl, Veysî ve Nâbî’nin eserleri gibi sanatlı bir dil ve üslupla kaleme alınmış, manzum parçalara yer verilmiştir. Bu çalışmada siyer geleneği, Siyer-i Veysî ve zeyilleri hakkında bilgi verilmiş, Süleymân Tâlib’in “Zeyl-i Siyer-i Veysî”si yapı, muhteva ve dil-üslûp özellikleri bakımından tanıtılmaya çalışılmıştır.
Anahtar Kelimeler
Koçhisârîzâde Süleymân Tâlib, Siyer-i Veysî, siyer, zeyl.
