|
|
|
Yazar
|
:
Cem DOĞAN
|
|
|
Türü |
:
|
|
Baskı Yılı |
:
2015
|
|
Sayı |
:
5
|
|
Sayfa |
:
94-107
|
|
DOI Number: |
:
|
| Cite : |
Cem DOĞAN , (2015). Osmanlı Ceza Hukukunda Çatışma ve Uzlaşma: Modernizasyon Çağında Hırsızlık Örneği (1839-1908). Route Education and Social Science Journal , 5, p. 94-107. Doi: 10.17121/ressjournal.81.
|
|
7680 4941
|
Özet
On dokuzuncu yüzyıla değin Osmanlı İmparatorluğu ceza hukuku alanında eşzamanlı olarak hem şeriat hükümlerinden hem de kānunnāmelerden faydalanmıştır. Böylece, kutsal İslamî hükümler bütünü olan fıkıh ile padişahlar tarafından yürürlüğe konulmuş olan seküler uygulamalar içtimai düzeni ve güvenliği korumak adına bir arada geçerli olmuştur. Yüzyıllar boyunca İslam hukukunun yoğun etkisi altında gelişen Osmanlı yargı sistemi, sosyal suçları “kastî eylemler” olarak kabul etmiş ve bu nedenle de emsal davaları kendisi için bir çıkış noktası alarak cezaları bu vakalardan hareketle öngörmüştür. Diğer taraftan, Osmanlı ceza mentalitesi bazı suçları içtimai şartların birer sonucu olarak da değerlendirmiştir ve bu türden suçlar zamanın seküler kanunlarıyla cezalandırılmaya gidilmiştir. Bu yüzden de Osmanlı ceza sistemi çoğunlukla dikotomik ve çatışmalı bir yapıda işlemiştir. Bu çalışmada, 1839-1908 yılları arasında Osmanlı İmparatorluğu’nda vuku bulan hırsızlık olaylarını, yer aldıkları arşiv belgeleri aracılığıyla inceleyecek ve Osmanlı yargısal dizgesinin hırsızlık suçuna yaklaşımlarını sistemin içsel çatışmaları bağlamında analiz edeceğim.
Anahtar Kelimeler
Osmanlı Hukuku, İslam Hukuku, Kamu Malları,Mülkiyet, Hırsızlık.
Abstract
Until the nineteenth century, the Ottoman Empire adopted both the Islamic law (shari'a) and the imperial orders (kānunnāmes) as two isochronous sources in the field of criminology. Thus, the divine law of Islam (fiqh) and secular rules that had been implemented by the sultans were in effect together, so as to regulate the common order and watch the safeness of the society out. Ottoman judicial system, which had developed under the intensive influence of the Islamic law for centuries, considered the social crimes as a ‘willful deed’ and hence set the penalties accordingly by bearing in mind the spesific cases as archetypes for its own use. On the other hand, the Ottoman penal mentality apprehended the crimes as the consequences of societal circumstances at some points. And they were treated with regard to the secular law of the time. Therefore, the Ottoman penal system routinely worked in a dichotomous and conflicted structure. In this paper, I shall argue over how the crime of larceny has been struggled by the interfering methods of Ottoman judiciary, as a crime of intention against individual and public properties in the light of Ottoman archival documents and between the years of 1839 and 1908 as a time-scale.
Keywords
Ottoman Law System, Islamic Criminal Law, Public Goods, Individual Property, Larceny/Theft.
